Verdrinken in de ‘Zelf Zee’

door Chip Brogden
(Vertaald door Bibi Godschalk)
Watchman Nee vertelt een verhaal over zijn tijd als Christen leider in Communistisch China. Een groep Christen broeders waren bij elkaar om te gaan zwemmen in een van de vele rivieren die daar zijn. Aangezien de meeste van hen niet goed konden zwemmen, bleven ze dicht bij de kant waar ze nog steeds konden staan.
Een van hen raakte een beetje te ver van de kant en begon te spartelen in het diepe water. Toen hij besefte wat er gebeurde, riep hij naar de anderen, die al uit het water waren en zich stonden af te drogen, om hulp. “Help! Red mij!”, schreeuwde hij, terwijl hij hevig met armen en benen schopte om boven water te blijven.
Broeder Nee wist dat er maar een man was die genoeg zwem ervaring had om hem enigszins te kunnen helpen. Tot de verbazing van Watchman Nee en de rest van de groep bleef die man, schijnbaar ongestoord, de drenkeling aankijken, zonder enige poging te wagen om hem te redden, “Waarom doe je niets?” riepen zij in koor, maar de man bleef gewoon staan.
Na een paar minuten kon de verdrinkende man zich niet langer boven water houden. Zijn armen en benen werden moe en hij begon naar de bodem te zinken. Nu dook de redder rustig het water in, en met een paar flinke halen zwom hij er naar toe en bracht hem veilig bij de kant.
Toen alles voorbij was, was broeder Nee erg ontdaan. “Ik heb nog nooit een Christen gezien die zijn eigen leven zo lief heeft als jij” mopperde hij. “Hoe kon je toelaten dat je broer, helemaal uitgeput raakte voordat jij hem redde, terwijl zijn hulpgeroep genegeerd werd en hij zo lang moest lijden?”
Maar de man legde kalm uit: “Als ik onmiddellijk in het water gesprongen was om een verdrinkende man te redden, zou hij in paniek zich aan mij hebben vastgeklampt en mij onder water hebben getrokken. Hij moest tot het einde van zijn eigen kunnen komen, ophouden met worstelen, en ophouden met zichzelf trachten te redden. Alleen dan kan hij gered worden.”
De geestelijke les van dit verhaal is duidelijk. Watchman Nee concludeerde, en wij ook, dat net als een drenkeling niet gered kan worden totdat hij ophoudt met worstelen, dit ook geldt ook voor allen die door Christus gered willen worden. Totdat je aan einde van je eigen kunnen gekomen bent, zal Jezus zich er niet mee bemoeien.
Misschien denk je wel: “Ik BEN al helemaal aan het einde van mijzelf!” Toch maak je zelf nog plannen, beslissingen, en keuzes. Je denkt, beredeneert, debatteert en gaat raad zoeken naar eigen inzicht en denken op jouw eigen manier. Wat is het toch moeilijk om op te houden met worstelen en je helemaal over te geven aan de hand van God.
Waarom is het zo moeilijk? Misschien is het omdat je God niet echt kent. En je geeft je leven niet zo maar over aan een Ander. Jij wilt eerst WETEN hoe of wat en dan zal je VERTROUWEN. Maar Jezus gebiedt ons te VERTROUWEN opdat wij mogen WETEN.
Mag ik een persoonlijke ondervinding vertellen? Ik heb ondervonden, dat ongeacht hoe ver van tevoren ik tracht te ontdekken wat Gods wil voor mijn leven is, Hij mij niet meer openbaart dan wat ik vandaag nodig heb. Misschien wel om dat mijn beperkt denken niet in staat is te bevatten wat er tussen Vandaag en Morgen gebeuren kan, of tussen Deze Week en Volgende Week. Misschien, als ik een glimp kreeg van wat er echt of misschien gebeuren gaat, zou ik gaan twijfelen en weer van plan veranderen.
Het is alsof het Leven een reis door een dikke mist is. Het maakt niet uit hoe hard je tuurt, je kunt toch niet verder dan de volgende stap kijken. Ik geloof echt dat God niet verlangt dat wij grote dingen doen – alleen dat wij de volgende stap in vertrouwen zetten. Als wij ons aan Hem toewijden, Hem in alles de meest belangrijke plaats geven, en niet meer trachten onszelf te redden, zullen wij pas meer vrede en hartsvertrouwen ervaren.
Het worstelen en inspannen als een drenkeling is niet geloof, maar wanhoop, en het brengt je niet de hulp die je nodig hebt.
Psalm 62 drukt het goed uit. “Mijn hart keert zich tot God; mijn redding komt uit Zijn hand. Hij is werkelijk mijn rots en mijn bevrijder; Hij is als een burcht voor mij; waarom zou iets mijn evenwicht verstoren (Het Boek vert.)?” Goede vraag. Waarom zou ik nog bang zijn? Aangezien David besefte dat zijn heil en redding van God alleen kwam, hoefde hij zich niet steeds zelf uit elke situatie te redden.
Wat betekent het om als een kind te kunnen vertrouwen? Denk aan de Heer Jezus in de kribbe. Hij is totaal afhankelijk van zijn aardse ouders voor eten, kleding, een dak en bescherming. Hij kan niets voor zichzelf doen.
Jaren later is Jezus een Man. Nu kan Hij zichzelf voeden, Zichzelf kleden, Zijn eigen onderdak vinden, Zichzelf verdedigen. Maar, Hij is nog steeds afhankelijk van Zijn Vader. Niet van het aardse, maar van het Hemelse. Zijn eigen Woorden zijn steeds: “Ik doe niets uit Mijzelf. Het is de Vader die in Mij werkt. Ik ben gekomen om Zijn wil te doen, niet de Mijne.”
Hoe eerder wij de teugels van ons leven in handen van een alwetende God overgeven, hoe eerder wij de volle verzekering en het kalme vertrouwen kunnen beleven die alleen gevonden worden in een hart dat volkomen is uitgeworsteld. Een hart aan het eind van het eigen vermogen en onvoorwaardelijk toegewijd aan het volgen van Jezus.

Related posts:

Learning Contentment A Kingdom Manifesto Drowning in the Sea of Self Should You ‘Fear’ God? Letter to A Reluctant Prophet Always Pray