Eenzaam, Maar Nooit Alleen

door Chip Brogden
(Vertaald door Bibi Godschalk)
Er zijn velen in het Lichaam van Christus die zich in de overgang bevinden tussen het naar de kerk “gaan” en het Kerk “zijn”. De Heer spreekt tot heel veel mensen in deze dagen en roept hen op de traditionele kerk samenkomsten in gebouwen los te laten en met anderen thuis bij elkaar te komen. Hoe meer we ons gaan afstemmen op de Heer, hoe meer ontevredenheid en ongemak wij ervaren over alles wat er in Zijn Naam wordt gezegd en gedaan. Toch ervaren we een ongemakkelijke periode tussen waar we ons vroeger bevonden en waartoe wij ons geroepen voelen. Het is een eenzame tijd, waarin we het onbegrip zullen meemaken van anderen die niet zien wat wij zien.
Wat God velen van ons, die thans tussen de kerk als instituut en de Kerk als levensstijl verkeren, op het hart drukt, is hoe om ALLEEN te wandelen. Wij moeten ons samenkomen niet verzaken als dat enigszins mogelijk is; toch is het voor God van groter belang dat wij leren hoe om echt gemeenschap met Christus te hebben, zelfs als zou dat betekenen, dat wij een eenzame weg moeten bewandelen.
Maar al te vaak is ons verlangen om “eensgezinde gelovigen” te vinden niet zozeer een geestelijk verlangen, maar meer onze emotie, onze ziel, die er naar verlangt bij mensen te zijn die ons begrijpen. Wij moeten ons leven niet lief hebben (Grieks: psyche = zielenleven) en bereid zijn een tijdlang de troost en gemeenschap van broeders en zusters te ontberen wanneer God ons tot Zichzelf geroepen heeft. Als wij steeds de omgang met broeders en zusters NODIG hebben om Christus echt te kunnen ‘ervaren’, dan hebben we nog niet geleerd hoe om in Hem te “verblijven”.
In velen werelddelen is het, wegens vervolging, onmogelijk voor broeders en zusters in Christus om samen te komen. Zij verlangen er wel naar, maar als het echt niet mogelijk is, hoe blijven zij dan verbonden en in gemeenschap met het Lichaam zonder bij elkaar te kunnen komen? Dan moeten zij Christus als Gemeenschap kennen. Door in Hem te verblijven, verbonden met het Hoofd, blijven zij één met de rest van het Lichaam.
Nu zegt iemand misschien, “Wij worden niet vervolgd. Wij hebben de vrijheid om samen te komen. Het is toch nodig dat wij onze vrijheid als Christenen benutten en zo veel mogelijk bij elkaar komen? Het antwoord hierop is “ja”. We moeten God dankbaar zijn voor onze vrijheid en die benutten. Maar, mijn vraag aan jou is, hoe sta jij er geestelijk voor als er iets gebeurt waardoor deze vrijheid jou zou worden ontnomen? Zijn de middelen binnenin jezelf voldoende om nog steeds in Christus te zijn, of is jouw bruikbaarheid voor God beperkt tot het kunnen samenkomen met anderen? Ben je nog steeds volledig verbonden met het Lichaam van Christus wanneer je in een isolement raakt, of wordt je slap en val je af?
Sommigen zijn in staat hun evenwicht te behouden zolang ze bij andere gelovigen zijn, maar als God toelaat dat die gemeenschap verbroken wordt, zien we hoe snel die gemoedsrust omslaat. Ze onderkennen dit zelf en komen dan met uitspraken als: “Ik kan merken dat ik een tijd niet naar de kerk geweest ben, ik ben zo gestresst, en zo kort van draad. Ik moet zondag echt weer naar de dienst.” Dan gaan ze terug, worden opgetild door de dienst en hun rust komt terug. Jammer genoeg is dit de ervaring van velen die nog niet geleerd hebben Christus als hun Leven te zien. Is dit wandelen naar de Geest? Nee, dat is het niet.
Het is inderdaad waar: “Daar waar er twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, ben Ik in hun midden.” Prijst God voor deze waarheid. Maar “Ik ben altijd bij U (enkelvoud)” is ook waar. Wij willen niet “lone ranger” Christenen zijn, die niet naar gemeenschap met leden van het Lichaam verlangen, maar tezelfdertijd mogen wij niet toelaten dat gebrek aan zo’n gemeenschap ons terneergedrukt en verdrietig maakt. Als dit wel het geval is, kan dat de reden zijn waarom God toelaat dat wij tijden van eenzaamheid meemaken, opdat wij worden teruggebracht bij het feit dat CHRISTUS alleen ons échte Gemeenschap kan bieden.
Als we op dit punt zijn beland, laten we dan niet te snel weer een gemeenschap van andere mensen opzoeken;. Wacht tot wij de volle zegen van ons alleenzijn met God hebben kunnen benutten. Vergeet nooit dat het Lichaam van Christus een geestelijk lichaam is. De fysieke tegenwoordigheid van anderen maakt ons niet méér deel van het Lichaam van Christus, en de verwijdering van die fysieke tegenwoordigheid maakt ons niet minder lid. Precies het tegenovergestelde geldt voor het instituut kerk, door fysieke afwezigheid verliest de betrokkene steun en lidmaatschap. Maar dat geldt niet voor het Lichaam van Christus, de Ware kerk. Wij worden niet meer of minder lid door ons fysiek contact of gebrek aan fysiek contact met elkaar.
Nogmaals, onze drang naar gemeenschap is niet zozeer opdat wij het Lichaam kunnen opbouwen, maar zodat wij zelf opgebouwd kunnen worden. Deze manier van denken stamt af van de tijd,dat wij een of twee keer per week naar de kerk gingen om “gevoed” te worden. En indien dit het geval is, is het niet zo vreemd dat God ons dwingt alleen naar Hem te kijken als zijnde onze Opbouw en ons leert uit Hem alleen kracht te putten, alvorens Hij ons samenvoegt met anderen. Een grote zwakte van het instituut kerk is dat het merendeel van de leden bij elkaar komt om te ontvangen, te worden opgebouwd en bemoedigd, te worden gevoed, enz. Er is heel veel “nemen”en weinig “geven’. Dus is er in werkelijkheid weinig Leven
Wanneer wij leren Christus als onze enige Bron te zien, zullen we overvloedig kunnen uitdelen aan anderen. De gemeenschap met anderen zal nooit onze dagelijkse inwoning in Hem kunnen vervangen. Als wij samen komen in de Naam van de Heer, maar buiten Christus om (dus zonder dat ieder zelf in Christus woont), doen we veel religieuze dingen maar kunnen weinig Leven aan elkaar overdragen. Als we zó samen komen, zijn we gevers en geen nemers, en doen we dit allemaal dan ontvangt een ieder de zegen die ze zoekt.
Laat ons daarom met ons héle hart Christus blijven zoeken, en wordt niet ontmoedigd als je tijdelijk zonder de gemeenschap en troost van broeders en zusters moet leven. Wij voeln ons misschien eenzaam, maar wij zijn nóóit alleen.