Het Restant Principe – 1

door Chip Brogden
(Vertaald door Bibi Godschalk)
DEEL 1
“Daniël was vastbesloten zich aan de reinheidsvoorschriften te houden … (Daniël 1:8a).”
We leven in een tijd waarin de Heer met het Restant of Overblijfsel werkt en Overwinnaars opleidt, die Zijn belangen op deze aarde vertegenwoordigen. Dit is een volk dat wel in deze wereld, maar niet van deze wereld is. Hoewel oppervlakkig gezien, het Geheel misschien lijkt te falen, vervullen de Overwinnaars, die een deel van het Geheel zijn, het oorspronkelijke plan dat God met Zijn Kerk voor ogen heeft.
Het Restant idee is niet zonder historische voorbeelden. Laten we eens vaststellen wat het Restant precies is. Eenvoudig gezegd is het Restant dit: een of meerdere personen die namens het Geheel het plan van God vervullen, als het Geheel dat niet kan of wil vervullen. Neem bijvoorbeeld Noach; in een tijd dat de aarde in de greep van geweld en zonde verkeert, is er één man die rechtvaardig is en God behaagt. De Heer berecht de mensheid met een vloedgolf, maar maakt niet een eind aan de wereld. Hij spaart Noach en zijn gezin en maakt met hen een nieuw begin.
Een ander goed voorbeeld is Elia. Hij klaagde erover, dat hij de enige overgebleven profeet was. Hij zei tegen God dat hij maar beter dood kon zijn en vroeg Hem zijn leven te beëindigen. God antwoordde, “Ik zal in Israël niet meer dan zevenduizend mensen in leven laten, alleen degenen die niet voor Baäl hebben geknield en hem niet hebben gekust (I Koningen 19:18).” Wat een ontzagwekkende Heer! Het hele volk behoorde de Heer toe. Technisch gesproken waren zij Zijn uitverkoren volk. In feite waren het er maar zevenduizend, die echt trouw waren aan God’s Plan en Bedoeling met hen. Zij hadden geen idolen aanbeden. Het was een betrekkelijk klein deel, maar toch nog meer dan Elia had gedacht.
Het Restant Principe wordt niet alleen onder de rechtvaardigen gevonden. U kunt zich misschien herinneren, dat toen Abraham bij de Heer namens Sodom pleitte, God erin toestemde de hele stad te sparen indien er tien rechtvaardigen gevonden konden worden. Helaas was er in Sodom geen Restant, zelfs geen handjevol mensen dat zich inzette voor het Doel van God, dus werd de hele stad in puin gelegd. Restanten kunnen het verschil tussen leven en dood betekenen, tussen redding en vernieling.
Iedereen had de plaats die Noach bij God had kunnen innemen. God had voor de gelovigen in Israël geen quota in gedachten, dat stopte bij zevenduizend mensen. Het Restant is geen gesloten groep. Ik hoorde eens jaren geleden iemand zeggen: enig iemand kan het zijn, iedereen zal het niet zijn, maar iemand zal het wel zijn. En daar komt het op neer, zie je. Er bestaat een hele leer, de zogenaamde Restant Theologie, maar daar hebben we het hier hélemaal niet over. Laten we duidelijk zijn: een Restant is niet een exclusieve, elite kring van supergeestelijke heiligen. Geen sprake van! De beloften worden gegeven aan “een ieder” die wil. Iedereen kan een vriend van God zijn! Iedereen kan een overwinnaar zijn! Maar we weten, dat niet iedereen het zal zijn. Waarom niet? Ik wens dat ik wist waarom, dat ik het kon verklaren, maar dat kan ik niet. Ik weet alleen dat het een feit is, dat niet iedereen met God zal doorgaan. We zien het in de geschiedenis en als we om ons heen kijken, nu ook. Niet iedereen gaat zich dicht bij God voegen, niet iedereen gaat Zijn Koninkrijk zoeken en niet iedereen gaat zijn leven afleggen en de Heer Jezus volgen. Niet omdat ze het niet KUNNEN, maar omdat ze het niet WILLEN. Nergens staat vast, dat jij wel een overwinnaar wordt en anderen niet. Nee, het is ieders bestemming, maar hoe velen gaan er echt voor? Enig iemand kan er bij horen, niet iedereen zal erbij horen (eigenlijk zal het velen niet kunnen schelen), maar IEMAND zal er wel voor gaan. En die groep “iemanden” zijn het Restant.
We zien het Restant weer tevoorschijn komen in het Boek Openbaring, waar ze de Overwinnaars worden genoemd. De Heer spreekt de zeven gemeenten of kerken toe en geeft een speciale uitnodiging aan “hij die overwint”. Zes van de zeven hadden ernstige geestelijke zaken, die onmiddellijk verbetert moesten worden. De uitzondering Filadelfia, ondervond verschrikkelijke vervolging. Maar als we de boodschappen goed doorlezen, zien we duidelijk dat de Heer het Restant oproept om te overwinnen. Dan lijkt het of de individuele identiteiten van deze zeven kerken vervagen en daarna lezen we alleen nog maar over de Overwinnaars.
HET RESTANT IN ISRAËL
Hoe krijgt de Heer de aandacht van Zijn volk? Eerst stuurt Hij ons Zijn Woord. Als wij niet naar Zijn Woord luisteren, stuurt Hij de profeten. En wat gebeurt er als we niet naar de profeten luisteren? Dan gebruikt de Heer gewoon onze omstandigheden om onze aandacht te krijgen. En in het geval van Israël, toen elke andere, noem het maar “diplomatieke” oplossing genegeerd en verworpen werd, zei de Heer, “Het is genoeg. Ik zal een nieuw begin moeten maken. Ik zal het volk moeten berechten en Mijn Doel moeten bereiken met een Restant, een klein overblijfsel van vertrouwelingen. Nee, Ik zal er geen volkomen eind aan maken, maar Ik zal hen allen door het vuur van beproeving laten gaan.”
Op kleinere schaal had de Heer dit al vaker gedaan. Wanneer we het Boek Rechters lezen, zien we het patroon. Het volk vervalt weer in afgodsaanbidding en de Heer laat toe dat hun vijanden hen verslaan. Na een tijd te hebben geleden roepen ze de Heer weer aan. Hij stuurt hun een verlosser en ze worden vrij gemaakt. Het gaat weer een poos goed, maar dan herhaalt de vicieuze cirkel zich opnieuw. Zie hoe lankmoedig de Heer is! Al deze dingen zijn nauwkeurig voor ons opgeschreven.
Het Boek Daniël beschrijft een van de diepste punten van de Joodse geschiedenis. Al gedurende een paar generaties onderging het volk Israël een gestage geestelijke afgang. De Heer had een ernstige controversie met Zijn volk. We weten dat Israël de Ene Ware God, de Schepper van alles moest vertegenwoordigen. Als zulks moest zij een volk zijn, dat apart stond van ieder ander volk op aarde. Alle andere volken dienden afgoden; Israël moest als voorbeeld dienen voor alle volken, die idolen verafgoden. Israël was het eerste monotheïstische volk ter wereld – dat wil zeggen, ze aanbaden en dienden Één God, terwijl de andere volken vele goden aanbaden. Dus was het hele volk Israël als een gezamenlijke Restant bedoeld: een volk geschapen om het Doel van God voor alle volkeren (het Geheel)te vervullen, toen het Geheel het niet kon of wilde vervullen. Dáárvoor was Israël opgericht.
Natuurlijk kon het volk Israël niet het Getuigenis van de Heer zijn als ze, net als alle anderen volken op aarde goden aanbaden. Dan zouden ze hun onderscheiding helemaal verliezen. De heidense volken zouden naar Israël moeten kunnen opzien, naar hun rijkdom, zegen, vrede, en voorspoed. Ze zouden de aanwezigheid van God in hen moeten kunnen zien en dan hun afgoden verlaten om de Levende God te dienen. Kortom Israël was bestemd om een levende getuige te zijn. Natuurlijk weten we dat Israël faalde. In plaats van zich aan het Getuigenis vast te houden, zondigde zij net als alle andere volken en aanbad afgoden. Zelfs als we het Oude testament oppervlakkig lezen, zien we dat dit de kern was van het conflict tussen God en Israël. Hoe kon zo een volk van Één God getuigen, als hun leven haaks stond op de waarheid die zij (zogenaamd) in zich mee droeg?
Telkens weer stuurde de Heer profeten om hen te waarschuwen. Er waren schitterende tijden van ommekeer en zuivering van afgoden, maar de algemene trend van het volk was bergafwaarts. Mettertijd werden ze nog meer verdorven en bozer dan de heidense volken. Dit stelde God voor een “probleem”, hoewel dat niet de beste manier is om dit uit te drukken, maar wel een goede manier om het te beschrijven. Hier is een volk, gekozen om een licht te zijn voor alle volken en in plaats daarvan brengen ze schade toe aan Gods Getuigenis op de aarde. Ze zijn niet meer een exclusief, uitzonderlijk of apart volk: ze zijn helemaal niet anders dan de volken om hen heen. Ze zijn gewoon, ordinair, bezoedeld en in alles gelijk aan de anderen volken.
Dus wat kan God hier aan doen? We kunnen stellen dat de Heer Israël voorbestemd heeft omdat, eerlijk gezegd, als Israël faalt, de Heer geen duidelijke Getuigenis op de aarde meer heeft. De boodschap aan de volken zou dan zijn, “De God van Israël is een zwakkeling; Hij kan Zijn eigen volk niet eens aan. Kijk eens naar hen! Zij zijn niet anders dan wij, dus is hun God niet anders dan onze goden. Er valt niets te vrezen van de God van Israël.” Natuurlijk zou zo een situatie onhoudbaar zijn. Jammer genoeg hangt alles af van dit teruggevallen, rebelse, ongehoorzame volk. De Heer kan niet zomaar naar een ander volk gaan en opnieuw met hun beginnen. Hij heeft al zo veel in dit volk geïnvesteerd. Hij heeft een relatie met hen aangegaan en er zijn beloften gemaakt – Abraham, Isaac, Jacob, Mozes, Samuël, David, hebben allemaal een aandeel hierin gehad. Maar het is nog belangrijker, dat de hele wereld ziet, hoe de “zogenaamde”Levende God (zeggen ze) afrekent met Zijn afgodsaanbiddende volk. De Heerlijkheid van God staat bij de andere volken op het spel. Hoe is het toch zo ver gekomen? Natuurlijk gesproken, lijkt het wel of alles verloren is.
HET RESTANT IN BABYLON
Toen al het mogelijke gedaan was, besloot de Heer Israël in de handen van een heidens, afgodendienend volk – Babylon over te leveren. De profeet Habakkuk redeneert met God dat Babylon bozer is dan Israël, dus hoe kan dat als een Getuigenis van de Heer fungeren? Hoe kan God nou toelaten dat Zijn volk door heidenen wordt verslagen? Maar de Heer weet wat Hij doet. Het lijkt wel of de Heer zegt, “Aangezien jullie Mij voor afgoden verlaten hebben, zal Ik jullie geven wat jullie willen: een leven zonder Mij, overheerst door velerlei afgoden. Ik zal je naar een vreemd land sturen en dan krijgen jullie precies, wat jullie willen hebben. Jullie willen zoals de andere volken zijn en jullie willen je als heidenen gedragen. Welnu, dat mag, maar Ik heb een Restant gevonden, dat Ik terug breng naar hun eigen land. Van nu af aan zal afgodendienst in Israël nooit meer een probleem zijn.” Zie de wijsheid van God!
Weet je nog toen de Hebreeën klaagden dat ze genoeg hadden van het manna en dat ze vlees wilden eten? Wat zei de Heer toen? Hij zij dat Hij ze zoveel vlees zou geven dat het hen de keel uit zou hangen. Ze zouden zo veel krijgen als ze wilden tot ze er ziek van zouden worden. Zo ook besloot de Heer ze alle afgoden te geven die ze maar wilden vereren, zodat ze voorgoed van hun verlangen genezen zouden zijn. Dus bracht de Heer de legers van Babylon naar Jeruzalem. De Tempel werd beroofd en vernietigd, de stad werd verbrand en het merendeel van de inwoners vermoord. De rest werd gevangen genomen en afgevoerd naar Babylon. Het leek het wel of alles verloren was. De Getuigenis ligt in duigen en kan ogenschijnlijk niet meer worden hersteld. God heeft Zijn eigen volk “verlaten” en toegestaan dat een heidens volk hen verovert. Dat niet alleen, maar het geestelijke centrum van het volk – de Tempel – is weg, en daarmee ook de offers, de aanbidding, het priesterschap, de wet, de profeten, alles.
Maar laten we verder kijken dan dit historische perspectief en de dingen vanuit een geestelijk oogpunt zien. We moeten niet vergeten, dat alles naar CHRISTUS wijst. Vanaf het begin werkt God naar een bijzonder Einddoel toe, namelijk het zichtbaar of openbaar maken van Christus en het vestigen van Zijn Koninkrijk. Hij nam één man vanuit een volk van afgodenaanbidders – Abraham – en openbaarde Zichzelf meer en meer aan hem. Zo ontstond het monotheïsme. Vanuit deze ene man wilde God een volk voor Zichzelf oprichten, een volk speciaal voor Hem apart gezet en anders dan enig ander volk. We zien hoe de lijn doorgaat via Isaac, Jacob, Jozef, Mozes, David en de koningen en zijn hoogtepunt bereikt tijdens het koningschap van David. Onder David begon Israël het meest te lijken op wat God voor ogen had. Salomo begon goed, maar toen kwam die vervloekte afgodenaanbidding weer om de hoek kijken! Onmiddellijk werd het volk verdeeld in een Noordelijk en Zuidelijk koninkrijk en werd de situatie van kwaad tot erger. Uiteindelijk valt het Noordelijke koninkrijk (Israël) en later ook het Zuidelijke koninkrijk (Judah).
Vanuit het geestelijk perspectief gezien, lijkt het alsof God er niet in geslaagd is een volk voor Zichzelf af te zonderen. Beseffen we wel de ernst van deze situatie? Christus is nog niet eens verschenen en Israël heeft al gefaald. Nu zegt satan, “Natuurlijk! Ik wist wel dat het geen stand zou houden. Wat een dwaas idee: een heilig volk midden tussen al die andere volken van de wereld! Een apart gezet en kenmerkend volk! Ha! Ik denk dat ik rustig kan zeggen dat ik gewonnen heb. Christus zal Zich niet openbaren want Israël bestaat niet meer. Wij hebben de overwinning!” Waarom haatte satan Israël? Niet omdat Israël iets betekende, maar omdat Israël de deur was waardoor Christus op aarde zou komen. Erin slagen Israël te vernietigen voordat Christus komen kan, is feitelijk hetzelfde als Hem in de baarmoeder doden (Openbaring 12:4,5).
Achteraf zien we natuurlijk dat de Heer Zijn Doel niet zomaar door de duivel omver laat gooien. Wat de Heer zo bijzonder maakt is, dat de mens ook niet zomaar Zijn Doel kan dwarsbomen! De Heer heeft al door Jesaja gezegd dat Christus komen zou, maar Jeremia zegt dat de Heer zal toestaan, dat Israël zeventig jaar in ballingschap zal leven alvorens hun land wordt hersteld. Het gaat hier niet om een stuk grond. Waar het wel om gaat is dat God Zijn Zoon in de wereld brengt en de plaats waar Hij wordt voortgebracht en openbaar gemaakt, Betlehem is. De plaats van Zijn offer voor onze zonden is Jeruzalem. Dit is van tevoren bepaald. Dus moet het land aan Israël worden teruggegeven voordat Christus zichtbaar kan worden gemaakt.
Het Boek Daniël begint met het verhaal van Gods handelen met Israël. We beginnen met het wegvoeren van een Restant van het volk naar Babylon. Het is belangrijk de filosofie van Babylon te kennen ten opzichten van de landen die zij veroverd had. Als we hun benadering begrijpen, zullen we de analogie tussen het oude en het hedendaagse geestelijke Babylon beter kunnen waarderen. Wanneer Babylon jou verovert, beginnen ze JOU te maken zoals ZIJ zijn.
De Medo-Perzen, die na de Babyloniërs kwamen, hadden een hele andere aanpak. Zij rekenden erop dat gelukkige mensen tevreden mensen waren en minder geneigd te rebelleren, dus lieten ze toe dat mensen hun eigen religie behielden en culturele gewoonten ook min of meer intact bleven. Daarom liet Cyprus toe, dat de Joden terugkeerden naar hun land, waar ze de Tempel mochten herbouwen. Maar dat was met de Babyloniërs niet het geval. Als zij een zekere afgod aanbaden, werd je geacht deze ook te aanbidden. Als zij op een zekere manier aten, moest jij ook zo eten. Aangezien ze Aramees spraken, moest je Aramees leren. Met andere woorden: je moet je alleen aan Babylon houden. Je kunt niet een individu blijven door je eigen unieke kijk op dingen te behouden. Je moet hun cultuur aanmeten; zo niet, dan sterf je.
We zien hier onmiddellijk een basis voor conflict. Een Jood kan niet zomaar zoals ieder ander volk “zijn” en toch een Jood blijven. Weliswaar was een groot deel van Israël haar identiteit kwijt, anders was ze nooit in deze situatie terecht gekomen. Maar we weten dat als God Zijn Doel wil uitvoeren, Hij een restant voor Zich zelf apart zal moeten zetten. Dit Restant zal zwaar op de proef worden gesteld, want waar zij ook naar toe gaan, zal het niet makkelijk zijn hun Getuigenis te behouden. De hoop is dat ze op een of andere manier de Heer trouw zullen blijven te midden van een universeel compromis. Dit houdt in dat ze met succes de zeventig jaar ballingschap doorstaan, terugkeren naar Jeruzalem en toelaten dat God’s doel doordringt tot de uiteindelijke openbaring van Christus.
Alle hoop en dromen van de hemel liggen verscholen in dit handjevol bannelingen! Er hangt zo veel van deze groep af. Zullen ze trouw blijven? Kunnen ze het volhouden? Of gaan ze ten onder door de druk van een vreemd, heidens volk? Geloof maar gerust dat satan en al de geesten van de Antichrist de ontwikkelingen goed in de gaten houden. Israël als volk is misschien vernietigd, maar zolang zij Joden blijven, bestaat de kans – hoewel het een kleine kans is – dat God Zijn plan toch nog kan voltooien. We moeten beseffen dat alle machten van het kwaad zich gaan richten op dit Restant in een poging het Getuigenis voor eens en altijd de mond te snoeren. Dit is een zeer gewichtige en kritieke periode. Niet alleen Israël staat op het spel, maar ook de vervulling van God’s Doel en Verlossingsplan en het komen van de Messias om Zijn Koninkrijk op te richten.
Wie zou ooit kunnen geloven dat met zó veel op het spel, de eerste strijd over iets onbenulligs als eten zou zijn? Wie zou ooit hebben kunnen raden dat het uiteindelijke lot van de mens zou berusten op zoiets eenvoudigs als voedsel. Maar toch zeg ik je dat de meeste mensen deze allereerste,héle kleine test faalden en zich hierdoor onmiddellijk diskwalificeerden. Ik bid dat de Heer onze ogen opent om het principe hier te kunnen zien.
Wij kunnen onmogelijk weten hoeveel mensen naar Babylon zijn weggevoerd. Wel weten we dat vanuit deze groep enkele jonge mannen geselecteerd werden voor intensieve indoctrinatie in de levenswijze en gewoonten van de Babyloniërs. Ze waren geselecteerd om een rigoureus programma te ondergaan, waarin zij alles leerden over de kunst, wetenschap en religie van een heidens volk. Ze moesten een nieuwe taal en nieuwe gewoonten leren. Zelfs hun namen werden veranderd, want ieder van hen werd nu naar een afgod vernoemd. Babylon slokte hen snel in haar systeem op.
Van het begin af aan trachtte satan dus dit Restant te vernietigen. We weten dat van al deze jonge mannen slechts vier enige vorm van bezwaar maakten tegen de veranderingen die van hen werden geëist. Het waren er maar viér! Willen we hiermee zeggen dat alles op vier van deze jongemannen berustte? Ja, dat lezen we in de Bijbel. De meerderheid dacht waarschijnlijk, “Ik heb mijn volk gedood zien worden, mijn huis vernietigd en mijn Tempel verbrand. Wij zijn naar dit land gebracht en zullen ons eigen land nooit meer zien. God heeft ons in de steek gelaten. We kunnen maar beter aan Babylon wennen. We boffen dat we nog leven na alles wat er gebeurd is. Als we meewerken, valt het misschien wel mee.”
Als deel van hun indoctrinatie in de Babylonische levenswijze werd deze jongens een dagelijkse portie van het vlees en de wijn van de koning voorgezet. Het merendeel aanvaardde de dagelijkse voorziening als normaal onderdeel van het programma. Het was toch een zegen om in ieder geval eten en drinken te krijgen! Ze dachten, waarom zouden we ons druk maken over vlees, wijn, de Sabbat of enige andere Joodse wet? Die levenswijze is voorbij. Hier kunnen we toch geen Jood zijn. De Tempel is weg, de priesters zijn waarschijnlijk allemaal dood, dus maakt het niets meer uit. Ze namen dus het vlees en de wijn van de koning aan. Dit is symbolisch voor de uiteindelijke overgave aan Babylon. Dit deed de deur dicht. Vanaf dat tijdstip waren zij vrijwel aan het Babylonische systeem overgeleverd. Als ze nog Joden waren, was het alleen in naam, want zij hadden zichzelf bezoedeld.
Maar er was één jongeman die niet zomaar aanvaardde wat hem aangeboden werd. Hij keek naar de anderen die aan tafel zaten, rook het vlees van de koning toen het voor de een na de ander werd opgedist en luisterde naar het klokken van de wijn van de koning, toen het in de bekers gutste. Op dat moment nam hij een besluit ” Maar Daniël was vastbesloten zich aan de reinheidsvoorschriften te houden. En hij vroeg de hoofdeunuch toestemming zich van de spijzen en de wijn van de tafel van de koning te onthouden (Daniël 1:8a).”
Is Daniël hier slechts begaan met de Wet van Mozes, of is er een hogere motivatie? Het gaat hier niet om het eten of het drinken, maar om wat Daniël zich in zijn hart voorneemt…hij wil rein blijven. Dat er iemand is die een dergelijk voornemen neemt, is gezien de omstandigheden, verbazend. De makkelijkste weg is gewoon met de meute mee gaan, dingen nemen zoals ze zijn en er geen drukte over maken. God zij dank voor dat besluit! Daniël nam zich diep in zijn hart iets voor – een vlam werd ontstoken en hoe meer hij er over nadacht, hoe heter het vuur werd. Terwijl de anderen zaten te eten en drinken, fluisterde Daniël zijn drie vrienden toe: “Eet dat van mij maar op als je wil – ik heb mij voorgenomen hierin niet tegen de Heer te zondigen .” En de drie broers, Chananja, Misaël en Azarje besloten ook om niet het vlees te eten, noch de wijn te drinken. Halleluja! Dit is wat de Heer zoekt – een kleine groep, zelfs twee of drie, die een verbond aangaan om samen de Getuigenis van de Heer te eerbiedigen, ongeacht wat het hen mag kosten! Maar waarom wil je die integriteit behouden Daniël? Denk je soms dat je beter bent dan anderen? Wat hoop je erdoor te winnen? Waarom doe je dit?
Daniël en zijn vrienden vertegenwoordigen de Overwinnaars. Daniël had zich voorgenomen dat hij altijd een zekere hostiliteit en weerstand zou hebben tegenover het wereldsysteem daar in Babylon. Niet een luide, demonstratieve, aandachttrekkende weerstand, maar een stille, doelgerichte, principiële manier van leven die hij, tot op zekere hoogte, kon accepteren. Ja, hoewel hij fysiek gedwongen was in het Koninkrijk van Babylon aanwezig te zijn, weigerde hij er geestelijk deel aan te hebben! Zijn God en zijn religie waren niet gebonden aan een Tempel in Jeruzalem, aan een priesterschap of een aanbiddingsysteem. Daniël zegt eigenlijk: “Het is waar dat de Tempel vernietigd is, Jeruzalem verbrand, en dat God ons gevangen heeft laten nemen. Maar dat neemt niet weg, dat Hij de Allerhoogste God is, de Schepper van Hemel en Aarde.
Ik ga mijn getuigenis niet veranderen vanwege mijn omstandigheden. Ik zal het Getuigenis van de Heer vasthouden, zelfs al zou het mijn dood betekenen. Ik ga nog liever dood dan mijzelf te verontreinigen en te diskwalificeren van het Koninkrijk van God. Iemand op deze aarde moet het Koninkrijk van God vertegenwoordigen en ik ben misschien wel IN Babylon, maar ik ben niet VAN Babylon!” Dat is, in essentie zoals hij redeneert.
HET RESTANT VANDAAG
Wat maakt deze dingen zo betekenisvol en hoe passen wij dit vandaag de dag toe? Eigenlijk verschillen de tijden, waarin wij leven niet zo heel veel van het Oudtestamentische Israël of de Nieuwtestamentische kerken uit het Boek Openbaring. Als we om ons heen naar het christendom kijken, zien we enorm veel teleurstelling, ongelooflijke onvolwassenheid, grote geestelijke blindheid en deceptie. Kortom, een zodanig mengsel en mate van compromis met deze wereld, dat er bijna geen kenmerkend verschil meer is tussen het natuurlijke, het zielige, het vleselijke en het geestelijke. Ik zal hier niet te veel over uitweiden, want enig persoon met geestelijk inzicht kan het zien. De Kerk in het algemeen heeft gefaald in haar Getuigenis van Jezus, net zoals Israël faalde van de Heer te Getuigen.
“Heb de wereld niet lief,” schrijft de apostel Johannes, “noch de dingen die van de wereld zijn. Als iemand de wereld liefheeft, is de liefde van de Vader niet in hem, want alles wat in de wereld is – zelfzuchtige begeerte, afgunstige inhaligheid, pronkzucht -komt niet uit de Vader voort maar uit de wereld. De wereld met haar begeerte gaat voorbij, maar wie God’s wil doet blijft tot in eeuwigheid (I Johannes 2:15-17).” Daniël is hier een duidelijk voorbeeld van.
Is dat niet de echte basis van ons hedendaagse conflict? Hier staan we, met een hemelse roeping, een hemels burgerschap, een hemelse Jeruzalem, een hemelse Tempel, een hemelse Koninkrijk, maar we zijn tijdelijk “verbannen” naar een werelds systeem, dat op allerlei mogelijke manieren ons tracht te bezoedelen door compromissen te sluiten. Het is duidelijk dat het lukt ook. Net als die Hebreeuwse jongens eten we het wereldse vlees, drinken de wereldse wijn en op duizend andere manieren – zonder er een ogenblik over na te denken – gedragen wij ons net als de wereld. En dan zijn we verbaasd dat we geen hemels perspectief meer hebben! We vragen ons af waarom we niet in overwinning leven! Als we voornemen ons te richten op wat boven en niet op wat op aarde is (Kolossenzen 3:2), kan de Heer iets voor ons doen. Als we dat niet doen, zijn we geen sikkepit anders dan de wereld. Waarom zou de Heer dan iets voor ons moeten doen? Wat voor boodschap brengen wij? O ja, eet het vlees van de wereld maar en drink de wijn van de wereld; je kunt gerust je religie en je God erbij hebben? Niet waar dus!
Daniël en zijn drie vrienden bleken tien keer wijzer te zijn dan het beste, dat Babylon te bieden had. Als we op één lijn staan met het Eeuwige Plan van God, dan neemt Hij ons bij Zich and wijdt Zichzelf op krachtige wijze aan ons toe. Als Hij eenmaal een restant voor Zich apart gezet heeft, zorgt Hij ervoor dat heel de hemel hen ondersteunt, want zij representeren alles dat er bedoeld wordt met “Uw Naam worde geheiligd en Uw Koninkrijk kome. Uw wil geschiede OP AARDE zoals het al in de hemel is gebeurd.”
Natuurlijk zal een volk dat voor Gods heilige doelstellingen apart gezet is, ook het mikpunt van de vijand zijn, de geesten van de Antichrist die tegen God’s Wil en het Doel in Christus zijn. Wij zijn geen bedreiging voor de vijand, zolang we ons met onze eigen onbelangrijke dingen en kleine projecten bezighouden. Hij is echt niet onder de indruk van onze religieuze werken, onze samenkomsten of prediking, want het meeste ervan geschiedt zonder enig verband met Gods Eeuwige Plan in Christus. We kunnen jarenlang in kringetjes rondlopen en nooit oog in oog met de vijand komen te staan – wij laten hem met rust en hij laat ons met rust. Maar zodra we iets gaan begrijpen van het belang van God’s Uiteindelijke Wil en beginnen te bewegen in de richting van ons Hemels Getuigenis op aarde, worden we een ernstige bedreiging voor deze overheden en machten.
De reden voor het conflict is de openbaring van Christus op wie de Kerk gebouwd is. De werkelijkheid is dat “de poorten van de Hel hen niet zullen overweldigen”; dit is de Ecclesia die door Openbaring van de Vader de Christus gezien hebben, de Zoon van de Levende God. Deze stelling houdt in, dat de poorten van de Hel wel degelijk zullen PROBEREN de Kerk, die Jezus bouwt te overweldigen, de Kerk die op zich een Restant is, een uitverkoren volk. Waaruit uitverkoren? Uitverkoren om uit Babylon te komen; in de wereld maar niet van de wereld. Wel in Babylon temidden van dingen, die helemaal anti en haaks op het Getuigenis staan, maar vóór Gods Koninkrijk, Kracht en Heerlijkheid. Het is niet een kwestie van aardrijkskunde, maar een getuigenis ongeacht de aardrijkskunde. We zullen dit telkens opnieuw door het hele Boek Daniël heen zien gebeuren.
Lees deel 2 >>

Related posts:

Learning Contentment The Ministry of the Watchman Touching the Living Christ A Kingdom Manifesto Pleasing Man The Joy of Unconditional Surrender